Tyson Fury. Bez maski

Patrząc stereotypowo, pięściarze są ludźmi twardymi jak skała. Bardzo trudno jest ich zranić - zarówno pod względem fizycznym jak i psychicznym. Historia Tysona Fury'ego pokazuje, jak błędne i błahe są tego typu stereotypy. Zdarza się, że sportowcy piszący autobiografię jeszcze w czasie trwania kariery nie są w stanie umieścić w niej nic ciekawego, bo albo nic nie osiągnęli, albo nie umieją przelać swoich przeżyć na papier. Fury do takich osób nie należy. Zarówno jego bokserski rekord jest imponujący, jak i życie poza ringiem może skłaniać do refleksji. Trzeba sobie jednak jasno powiedzieć jedno - to nie jest książka o walce z depresją. To książka, w której pojawia się ten wątek, nie jest jednak w pełni dominujący, bo kluczowe miejsce dalej zajmuje boks. Nie jest ona też tak mocna, jak była reklamowana. Oczywiście pojawiają się bardzo szczere fragmenty, które mogą spowodować dreszcz, jednak nie jest ich tak dużo jak można się było spodziewać. Brakuje także opisu samej walki z depresją - Fury skupia się na opowiedzeniu jak dotarł na dno, jeżeli chodzi o swoją psychikę, a później od razu przechodzi do powrotu do treningów jedynie wspominając zdawkowo o pracy z psychologiem. Nie zmienia to faktu, że jest to książka bardzo ciekawa, ponieważ już w czysto sportowym aspekcie opisuje dwukrotną drogę na szczyt wagi ciężkiej. Poza tym lektura może uświadomić czytelnika, jak problemy psychiczne mogą być chowane pod maską. Jednocześnie Fury pokazuje także kolejne objawy choroby, których nie zdołał w porę zdiagnozować i im przeciwdziałać. Warto również z wyjątkową uwagą przeczytać historię walki z Kliczką, którą brytyjski mistrz opisuje bardzo dokładnie. Niewątpliwie jest to pozycja obowiązkowa dla fanów pięściarstwa, jednak powinna także odbić się szerszym echem w innych środowiskach. Bo po pierwsze pokazuje, jak można ukrywać problemy psychiczne, a po drugie, jak można się z nich podnieść jeśli skorzysta się ze specjalistycznej pomocy.